Οι δολοφονίες των χρυσαυγιτών που έλαβαν χώρα στο Ν. Ηράκλειο πιθανότατα από «το νέο αντάρτικο πόλης» μιλούν τη γλώσσα του Κυρίου και ενισχύουν τον νεοφασισμό και τη στρατηγική της έντασης ως εργαλεία του Κρατικού Συμφέροντος.
Ας δούμε καταρχάς γιατί η λογική του νέου ένοπλου είναι η λογική του Κυρίου, γιατί τα όπλα του μιλούν τη γλώσσα του Κυρίου, τον οποίο υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Ποια είναι τα διακριτικά γνωρίσματά του; Λατρεία του θανάτου, αποθέωση της ισχύος και του κοινωνικού δαρβινισμού, αδίστακτη απαξίωση της ζωής τόσο με τη στενή υλική της έννοια όσο και με την ευρύτερη φιλοσοφική, κουλτούρα του ηρωισμού, πολιτισμός της εκδικητικότητας, της αυτοδικίας, της τιμωρίας και του σωφρονισμού, αρχές της μέγιστης δυνατής αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας με μονάδα μέτρησης το βαθμό καταστροφής που επιφέρουν οι εκάστοτε ενέργειες, απόδοση συλλογικής ευθύνης, στρατιωτικοποίηση της πολιτικής-πολιτισμικής σύγκρουσης και αβαντάρισμα της στρατηγικής της έντασης.
Ποιες είναι οι de facto λειτουργίες που επιτελούν αυτές οι δολοφονίες, ακριβώς λόγω του πολιτικού-ιδεολογικού-πολιτισμικού-αξιακού πλαισίου που τις διέπει, και ως ένα βαθμό ανεξάρτητα από τις ad hoc προθέσεις των δραστών τους;
1) Στρατιωτικοποιούν την αντιφασιστική δράση, μετατοπίζουν και εγκλείουν τη σύγκρουση στο πεδίο της ισχύος, αναγκάζουν τους αντιφασίστες να επαναπροσαρμόσουν τη δράση τους σε ένα νέο, πιο εχθρικό, περιβάλλον, σπέρνουν στο κίνημα το φόβο της τυφλής φασιστικής αντεκδίκησης.
2) Αποπολιτικοποιούν τη σύγκρουση, γιατί όταν αφαιρείται, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, η ζωή υποκειμένων με τα οποία «ο καθένας» μπορεί να ταυτιστεί («καλά παιδιά, ήσυχα, εργατικά, πονόψυχα»), το πολιτικό υποχωρεί de facto μπροστά στην αυταξία της ανθρώπινης ζωής, κι έτσι χάνονται από το προσκήνιο και από την κριτική ματιά τα συγκροτητικά στοιχεία της νεοφασιστικής κουλτούρας, ταυτότητας και πρακτικής.
3) Η «αναβίωση της τρομοκρατίας» επιταχύνει τη σκλήρυνση του νομοθετικού-δικαστικού συμπλέγματος, προσφέρει ένα επιπλέον άλλοθι στη γενικευμένη αστυνομική διακυβέρνηση, σφυρηλατεί την εθνική ενότητα και ενώνει τους πάντες, ακόμα και τη Χ.Α. και τον ΣΥΡΙΖΑ, τα λεγόμενα «άκρα», ενάντια στον κοινό εχθρό. Μπροστά στο φάντασμα της τρομοκρατίας, ακόμα και μια σοβαρή, συναινετική Χ.Α. μπορεί εν δυνάμει να ενταχθεί στο «συνταγματικό τόξο». Είναι άλλο ένα νήμα στο double bind -ο διπλός δεσμός που συνάπτεται τόσο με τη Χ.Α. όσο και με τον ΣΥΡΙΖΑ· έγκληση και προσεταιρισμός ταυτόχρονα- που αναλύσαμε σε προηγούμενο κείμενο.
4) Θυματοποιούν τη Χ.Α. κι έτσι την επανανομιμοποιούν στις καρδιές και στις συνειδήσεις. Η επικοινωνιακή διαχείριση των δολοφονιών από τη Χ.Α. είναι άλλωστε καλά μελετημένη. Η δημόσια εικόνα και ο δημόσιος λόγος του Κασιδιάρη είναι ενδεικτικά. Θλιμμένο, πονεμένο, μειλίχιο ύφος και κατεβασμένοι τόνοι, σε πλήρη αντίθεση με το μέχρι τώρα τσαμπουκαλεμένο, προκλητικό και ειρωνικό ύφος. Λόγος συγκαταβατικός, ενωτικός και «υπεύθυνος», που συγκλίνει με τον λόγο των άλλων πολιτικών κομμάτων: «όλοι οι έλληνες ενωμένοι, με ψυχραιμία», «οι τρομοκράτες στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση της χώρας», «η Χ.Α. είναι δύναμη πολιτικής ευθύνης». Κατά την άποψή μας, γινόμαστε κοινωνοί της πρώτης πράξης της αλλαγής της Χ.Α. που μέχρι τώρα ξέραμε προς μια «σοβαρή Χ.Α.», μια «Ακροδεξιά της Ευθύνης», με αμβλυμένη αντισυστημική και αντιμνημονιακή ρητορεία.
παλιότερα σχετικά κείμενα:
http://eleftheriakos.gr/node/691
http://eagainst.com/articles/stateofemergency/
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1466844
λάμπε ρατ
4/11/2013