(Νόμιζα πως είχα αγκαλιά τον τελευταίο)
(Δεκέμβρης 2008)
Τι να΄ ναι αυτό που ξαφνικά αναστάτωσε όλη την Ελλάδα και έφερε τους καπνούς της εξέγερσης όχι μόνο στους δρόμους της Αθήνας, αλλά όλης της χώρας;
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν που απασφάλισε την χειροβομβίδα της νεολαιίστικης(;) εξέγερσης (το είπε και η Δαμανάκη άλλωστε ) ενάντια πρώτα από όλα στην αστυνομική βαρβαρότητα και το αστυνομικό κράτος- το κράτος είστε εσείς όπως κατά κόρον έχει δηλώσει και ο Κ. Μητσοτάκης!! Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νεαρός 15 χρονών από την μεσαία τάξη, για να γίνει ορατή η αστυνομική βαρβαρότητα των δολοφονιών στα σύνορα και στην Π. Ράλλη, των βασανιστηρίων στα Αστυνομικά Τμήματα, των βιασμών και του τράφικινγκ , των εξευτελισμών, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, των στοιβαγμένων στα κρατητήρια μεταναστών, των πογκρόμ στους τσιγγάνικους καταυλισμούς, των βάρβαρων επιθέσεων των ΜΑΤ σε απεργούς και διαδηλωτές…..Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, για να πάψει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας να θεωρεί ότι η αστυνομική βαρβαρότητα και το αστυνομικό κράτος που εκπροσωπεί δεν αφορά απλά τον «άλλο», τον διαφορετικό, τον κρατούμενο, τον μετανάστη, τον αναρχικό, τον απεργό, την «εξαίρεση»… Η ανοχή μας απέναντι στην αστυνομική βαρβαρότητα θρυμματίστηκε όταν η σφαίρα του ειδικού φρουρού βρήκε τον αντικατοπτρισμό μας στον κοινωνικό καθρέφτη.
Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά ζητήματα που έφερε στην επιφάνεια- με τον κρότο της σπασμένης τζαμαρίας- αυτή η εξέγερση, από την ανεργία, την κενότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και τους πολλαπλούς κοινωνικούς αποκλεισμούς μέχρι την ματαιότητα του καταναλωτικού μοντέλου ζωής, την απουσία συλλογικών κοινωνικών δομών, την εξατομίκευση και την απουσία νοήματος στην συνολικότερη ζωή μας, δηλαδή επιμέρους πλευρές του συστήματος που ονομάζεται Καπιταλισμός. Υπάρχει όμως ένα κόκκινο νήμα που διαπερνάει αυτά τα τόσο διαφορετικά στρώματα νεολαίας που βρέθηκαν στους δρόμους και μπροστά από τα αστυνομικά τμήματα με την πέτρα, ακόμα και με τη μολότοφ («γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;») στο χέρι. Από το Ζεφύρι μέχρι την Φιλοθέη, από το Αιγάλεω μέχρι το Μοσχάτο και από τα Χανιά μέχρι την Ξάνθη, είναι η αστυνομική βαρβαρότητα, είναι το αστυνομικό κράτος, σε όλες τις αυταρχικές και καταπιεστικές του εκφάνσεις, αυτό που αποτέλεσε το στόχο της οργής χιλιάδων νέων ανθρώπων.
Δεν θέλουμε να κάνουμε «κοινωνιολογική» ανάλυση της εξέγερσης και των υποκειμένων της. Αυτό ίσως αφορά αυτούς που θέλουν να ερμηνεύσουν και αφομοιώσουν την εξέγερση, πριν προλάβει να γίνει επικίνδυνη για τους αφέντες αυτού του κόσμου. Εμείς βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τη συμμετοχή μας σε αυτά και η θέση μας σε αυτά είναι από τη μεριά που φεύγει η πέτρα. Δηλαδή από τη μεριά της εξέγερσης.
Δεκάδες χιλιάδες νέοι και όχι μόνο, βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων της χώρας. Διαδηλώνουν δυναμικά και συμμετέχουν με το δικό τους τρόπο στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Πετάνε πέτρες και μολότοφ, στήνουν οδοφράγματα, σπάνε τράπεζες και βάζουν φωτιές σε κάδους σκουπιδιών, κατεβάζουν βιτρίνες, πολιορκούν Αστυνομικά Τμήματα, χειροκροτούν όλους τους παραπάνω, δεν διαλύονται στις επιθέσεις των ΜΑΤ και αντέχουν τα σύννεφα των δακρυγόνων, κράζουν και απωθούν ολόκληρες διμοιρίες με τις φωνές και τα χέρια, καταλαμβάνουν σχολές, σχολεία, δημαρχεία, ραδιόφωνα, τη ΓΣΕΕ κλείνουν τα αυτιά τους στα κροκοδείλια δάκρια των ΜΜΕ και στις εκκλήσεις για την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Και όπως ήταν φυσικό, μέσα στην παραζάλη της εξέγερσης, σπάσανε και κανένα μικρομάγαζο, βάλανε και καμιά άσκοπη φωτιά. Οι πιο απελπισμένοι- ω! τι ντροπή- κάνανε και πλιάτσικο. Κι αυτό, μολονότι προκάλεσε μικρότερη «ζημιά» από ό,τι συμβαίνει όταν πλημμυρίζουν σπίτια και υπόγεια από τις βροχές, επειδή ακριβώς αμφισβήτησε την ιδιοκτησία, είναι πολύ κακό…πιο κακό και από τις πυρκαγιές που έκαψαν την μισή Ελλάδα. Με άλλα λόγια συνέβη ό,τι συμβαίνει σε κάθε εξέγερση, από την παρισινή κομμούνα μέχρι τους κολασμένους των Παρισινών προαστίων, και από τον Ισπανικό Εμφύλιο μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 (εκτός από την Δαμανάκη και το Λαλιώτη είχε και αυτή οδοφράγματα και εμπρησμούς δημόσιων κτηρίων, α! και τριακόσιους προβοκάτορες κατά την Πανσπουδαστική νο 8)
Κάποιοι βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν την εξέγερση «το πρωί μαθήτρια το βράδυ πόρνη»: Το πρωί διαδηλώνουν οι μαθητές και η οργισμένη νεολαία μας «ειρηνικά», παρόλο που επιτίθενται με πέτρες σε πολλά Αστυνομικά Τμήματα και συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Το βράδυ διαδηλώνουν ή καλύτερα «καίνε», «καταστρέφουν», «λεηλατούν» οι «κουκουλοφόροι», οι «γνωστοί- άγνωστοι», οι «πράκτορες των ξένων μυστικών υπηρεσιών». Ας είναι, πολλοί και κατανοητοί οι λόγοι: είναι πολλά τα ψηφουλάκια των νοικοκυραίων. Αλλά για όποιον καλοπροαίρετο, και ειδικότερα για όποιον αριστερό, θα ήθελε να δει την πραγματικότητα έξω από προκαταλήψεις και κομματικά στερεότυπα, θα αρκούσε λίγη αντοχή στα χημικά και θα άξιζε να είχε κάνει μια βόλτα στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο εκείνες τις πρώτες μέρες της εξέγερσης κι εκεί θα έβλεπε εκατοντάδες νέους, μαθητές στην πλειοψηφία τους να συγκρούονται για ώρες με τις δυνάμεις καταστολής… Η ίδια εικόνα υπήρχε σε όλες τις πόλεις, όπου η νεολαία βρέθηκε στους δρόμους.
Κάποιοι βιάστηκαν να καταδικάσουν «τη βία από όπου και εάν προέρχεται». Δηλαδή από την μια καταδικάζουν «τις υπερβολές και την εκτροπή» της αστυνομίας από τα «επιχειρησιακά της πλαίσια», κι από την άλλη καταδικάζουν το δικαίωμα της κοινωνίας να αντιστέκεται. Στην ουσία όσοι καταδικάζουν «την βία από όπου και εάν προέρχεται» αναγνωρίζουν το κρατικό μονοπώλιο της βίας, αρκεί αυτό να μην προκαλεί το «κοινό αίσθημα». Αρνούνται το δικαίωμα στα κοινωνικά υποκείμενα να εξεγείρονται, να επαναστατούν, γιατί τι άλλο είναι η εξέγερση και η επανάσταση, στην πρώτη φάση της, από την αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας;
Επομένως, όταν τμήματα της Αριστεράς καταδικάζουν την «βία από όπου και εάν προέρχεται», όχι μόνο απεμπολούν ακόμα και αυτή την επίκληση της επανάστασης, αλλά επιπλέον αρνούνται και το δικαίωμα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων να αντιστέκονται και να ανατρέπουν τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές τους.
Κάποιοι βιάστηκαν να εναρμονιστούν με τις προτροπές των ΜΜΕ και του επίσημου πολιτικού κόσμου και να «απομονώσουν», να «καταδικάσουν», να βάλουν στο περιθώριο και να αποπολιτικοποιήσουν την δράση του Αναρχικού/ Αντιεξουσιαστικου χώρου. Άλλοι πάλι ψάχνουν τα «σκοτεινά συμφέροντα», το «οργανωμένο σχέδιο» και το «συντονιστικό κέντρο» που καθοδηγεί τους 300, άντε 500 «κουκουλοφόρους». Πλανώνται πλάνην οικτρά όσοι σπεύδουν να κάνουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Αναγνωρίζουμε τον Αναρχικό/ Αντιεξουσιαστικό χώρο ως μια ιστορική τάση του γενικότερου Αντικαπιταλιστικού Κινήματος, που μάλιστα τα τελευταία χρόνια όχι μόνο έχει γνωρίσει μια μεγάλη ποσοτική αύξηση και διασπορά σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο, αλλά είχε και μια σημαντική συμμετοχή σε μια σειρά από κοινωνικούς αγώνες που σημάδεψαν την προηγούμενη περίοδο. Από το κίνημα υπεράσπισης των δημόσιων χώρων μέχρι το Φοιτητικό Κίνημα, και από μια σειρά εργατικούς αγώνες μέχρι το κίνημα ενάντια στην καταστολή και την κρατική τρομοκρατία. Ο Α/ Α χώρος δεν είναι ένας «αόρατος» και «γεμάτος μυστήριο» χώρος, αντίθετα είναι ένας πολιτικός χώρος ορατός στην κοινωνία, με τις συλλογικότητες του, τα έντυπα του, τα στέκια και τις καταλήψεις του, τις εκδόσεις του. Είναι ένας πολιτικός χώρος που όχι μόνο συγκρούεται και επιλέγει την άμεση δράση, αλλά παράγει επίσης πολιτικό λόγο και επεξεργασίες.
Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για κουκούλες και κουκουλοφόρους. Οι ίδιοι που μπορεί να φοράνε μπλουζάκι με τον κουκουλοφόρο υποδιοικητή Μάρκος….. Όχι φίλοι και σύντροφοι, δεν κρύβονται προβοκάτορες και ασφαλίτες πίσω από τις κουκούλες. Οι εξεγερμένοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες, όπως και στην Τσιάπας. Όσο για την δράση των ασφαλιτών, οι οποίοι- με ή χωρίς κουκούλα- στόχο έχουν τις συλλήψεις, αυτή ήταν πάντα δεδομένη στα κινήματα και σε όσους πολιτικούς χώρους αντιστέκονται.
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Υ/Σ Μ΄ αυτό το κείμενο δεν θέλουμε να πάρουμε θέση σχολιαστή απέναντι στην εξέγερση, αλλά να δώσουμε το στίγμα μας μέσα σ΄ αυτήν.
Αυτόνομο Στέκι