ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το Σαββάτο 28 Γενάρη στις 19.30 θα παρουσιαστεί στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων, Εξάρχεια) το βιβλίο της Silvia Federici: “Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα”, την εισήγηση θα κάνει ο Σπύρος Μαρκέτος

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: Ομάδα Αυτοδιαχειριζόμενης Βιβλιοθήκης

Σαν σήμερα έφυγε ο αναρχικός επαναστάτης Μπαρμπα Γιάννης Ταμτάκος

Ο Γιάννης Ταμτάκος γεννήθηκε το 1908 στις Φωκιες Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία το 1914, επέστρεψε το 1914 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Από 6 ετών άρχισε να εργάζεται πουλώντας κουλούρια και ως λούστρος. Το 1918 – 1919, σε ηλικία 11 ετών, συμμετείχε για πρώτη φορά σε μια εργατική συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στη συνοικία της Eυαγγελίστριας της Θεσσαλονίκης. Πλησιάστηκε από τους υποστηρικτές του αρχειομαρξισμού το 1924.

Πηρε μερος σε ολους τους εργατικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης ως τσαγκάρης με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου (1926-1927) και σαν γραμματέας του σωματείου των υποδηματεργατών Θεσσαλονίκης (1928-1929), ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε μέσα από το σωματείο των ανέργων. Το 1931, όντας στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης ανέργων στην πλατεία Συντριβανίου της Θεσσαλονίκης, δέχτηκε την επίθεση μιας ομάδας χωροφυλάκων με επικεφαλής τον ανιψιό του Αστυνομικού Διευθυντή, που τον πυροβόλησε στο μάγουλο και του έκοψε τη γλώσσα. Χάρη στις επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις δεν έχασε τη φωνή του.

Το 1936 μετά την βιαιη καταπνιξη της εργατικης εξεγερσης καταδικαστηκε ερημην απο το κακουργοδικειο Εδεσσας μαζι με 52 εργατες ως ενας απο τους υποκινητες της απεργιας στην Θεσσαλονικη τον Μαϊο του 1936. Έμεινε στην εξορία και στη φυλακή, βάσει του ιδιώνυμου, από το 1937 έως το 1942. Φεύγοντας, η κυβέρνηση Τσουδερού τους άφησε εξόριστους στην Γαύδο και τους παρέδωσε στους Γερμανούς. Πολλοί από τους συνεξόριστους και συγκρατούμενούς του στη Γαύδο εκτελέστηκαν στην Καισαριανή και στο Νεζερό της Λαμίας – ανάμεσά τους και ο πρώην γραμματέας του ΚΚΕ και μετέπειτα επικεφαλής της τροτσκιστικής τάσης Παντελής Πουλιόπουλος. Ο Ταμτάκος γλύτωσε την εκτέλεση, μετά από απόδραση από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά ενώ στη συνέχεια βγήκε στην παρανομία.

Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν επαναστάτη σοσιαλιστή, δεν πήρε μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί θεωρούσε το κίνημα του ΕΑΜ σαν εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής, για την απελευθέρωση της ελληνικής αστικής τάξης. Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Με βάση τις θέσεις αυτές, το 1947 απομακρύνεται οριστικά από τον τροτσκισμό. Μαζί με τους συντρόφους του Άγι Στίνα, Δημοσθένη Βουρσούκη, Μακρή, Κρόκο, Καστοριάδη και άλλους, πίστευε στις αρχές του ντεφαιτισμού και του επαναστατικού διεθνισμού προτάσσοντας μια αυτόνομη, αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία και διακηρύσσοντας την συναδέλφωση των εμπόλεμων στρατιωτών. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν από τους Γερμανούς, τους Χίτες και τους σταλινικούς. Δεν ήταν λίγες οι φόρες που ξέφυγε απο την δράση της δολοφονικής Ο.Π.Λ.Α. ενώ την περίοδο των εκκαθαρίσεων κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.

Το 1951 φεύγει με πρόσκληση να εργαστεί ως μετανάστης στην Αυστραλία, όπου δούλεψε στο εργοστάσιο της General Motors. Στη Θεσσαλονίκη επέστρεψε το 1966 όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του.

Από τη δεκαετία του 1980 συνδέθηκε ιδεολογικά και πολιτικά με τον αντιεξουσιαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε, παρά την προχωρημένη ηλικία του, σε όλες τις εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος της πόλης.

Πέθανε στις 4/1/2008 λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 του χρόνια και κηδεύτηκε την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο της Μαλακοπής.

Δημοσιευμένο έργο

Το βιβλίο του “Αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα” που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2003, περιέχει απομαγνητοφωνημένες αυτοβιογραφικές αφηγήσεις με αναφορές σε ιστορικά και πολιτικά γεγονότα του τελευταίου αιώνα. Απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του έχει δημοσιευτεί το 1995 στην Εφημερίδα “Άλφα”.

Ο Γιάννης Ταμτάκος ήταν ένα από τα δυο βασικά πρόσωπα στην ταινία “Κούρσαλ” του Νίκου Θεοδοσίου.

Aναδημοσίευση από το indymedia.

ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΣΑΝ. ΑΣ ΤΟΥΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΜΕΣΑ!

Ο «εξορθολογισμός» του δημόσιου συστήματος υγείας που εφαρμόζει η συμμορία που κυβερνά τη χώρα κατ’ επιταγή των ντόπιων και ξένων αφεντικών δε διστάζει να ρίξει στον Καιάδα που άνοιξε ούτε βρέφη 9 μηνών. Εξηγούμαστε. Το σποράκι που γέννησαν η Φανή και ο Βασίλης από την Θεσσαλονίκη και το ονόμασαν Πηγή, από τον 4ο μήνα της ζωής του εμφάνισε ανεξέλεγκτους βρεφικούς σπασμούς. Πέντε μήνες μετά παραμένει ουσιαστικά αδιάγνωστη καθώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει η τεχνική υποδομή διάγνωσης σοβαρών βρεφικών παθήσεων. Εικάζεται ότι πάσχει από μυοκλονική εγκεφαλοπάθεια και υποβάλλεται σε κετονική δίαιτα για να κρατηθεί στη ζωή, με πολύ μικρή όμως κλινική βελτίωση, αφού ακόμα και τώρα, στον 9ο μήνα, εμφανίζει μέχρι και τέσσερις επιληπτικές κρίσεις την ημέρα καθώς και σοβαρή ψυχοκινητική υστέρηση. Τα αντιεπιληπτικά φάρμακα, το ειδικό γάλα κετονικής δίαιτας, οι βιταμίνες που της χορηγούνται, οι συνεχείς μετρήσεις σακχάρου και κετόνων,οι φιάλες οξυγόνου έχουν ένα μηνιαίο κόστος 1500 ευρώ, το 1/3 των οποίων καλύπτεται από τους γονείς της (σημειωτέον άνεργοι
και οι δύο). Και τώρα πώς απαντά το ΙΚΑ σε μια τέτοια περίπτωση. Θα προχωρήσει στην περικοπή της χορήγησης του κετονικού γάλακτος (το κόστος του οποίου κυμαίνεται μεταξύ 550 και 650 ευρώ το μήνα),αρνείται την καταβολή μηνιαίου επιδόματος αναπηρίας 200 ευρώ επειδή σύμφωνα με τους κανονισμούς το μωρό δεν έχει συμπληρώσει τον 18ο μήνα, αλλά το σημαντικότερο όλων, δεν καλύπτει την μετάβαση στο εξωτερικό γιατί η μικρή δεν είναι 14 χρονών! Στην οικονομίστικη και απάνθρωπη λογική της κλίκας Λομβέρδου και ΣΙΑ, ένα παιδί -πάντως όχι το δικό τους- μέχρι τα δεκατέσσερά του μπορεί να μεταφερθεί σε άλλη χώρα μόνο για θεραπευτικούς και όχι για διαγνωστικούς λόγους. Πρόκειται για τον θρίαμβο της υποκρισίας και του καφκικού παραλογισμού όταν σε μια υπόθεση ζωής και θανάτου το ίδιο το εγχώριο δημόσιο σύστημα υγείας είναι ανεπαρκές προκειμένου να εξασφαλίσει ακόμη και το θεμελιώδες, ΔΙΑΓΝΩΣΗ!
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κανείς είναι πως η μικρούλα αποτελεί για το σύστημα μια αμελητέα απώλεια στα πλαίσια της νέας ευγονικής που αρχίζει να εφαρμόζεται. Η πηγή ενδεχομένως δεν θα γίνει-αν βεβαίως καταφέρει να επιβιώσει- σοβαρή παραγωγική δύναμη, δεν θα αποσβέσει ποτέ το κόστος «επένδυσης» που καλείται να επωμιστεί γι’ αυτήν το ελληνικό κράτος κι έτσι σιωπηρά και απρόσωπα, ως νούμερο σε στατιστικούς δείκτες, οδηγείται στην φυσική της εξόντωση ή καταδικάζεται σε μη αναστρέψιμη αναπηρία όπως χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα (κι εκατομμύρια των εκατομμυρίων σ’ ολόκληρη τη γη εδώ και αιώνες). Το στοίχημα ξεπερνά την προσωπική ιστορία της μικρούλας και των ανθρώπων που είναι η οικογένειά της, αφορά όλες και όλους εμάς γιατί δείχνει το δρόμο της «εξόδου» σε όσες/όσους δεν καταφέρουμε να περάσουμε με επιτυχία τις «εξετάσεις» που αξιολογούν ποιες ζωές είναι παραγωγικές- και άρα- κερδοφόρες για τον καπιταλισμό. Αν το πρώτο αντανακλαστικό μας είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη στην πηγή, το δεύτερο πρέπει να είναι ν’ ανοίξουμε όπου κι αν βρισκόμαστε το ζήτημα της «προνοιακής» πολιτικής σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, σπάζοντας σιωπές, ενοχές, ντροπή και απομόνωση, κόντρα στη λογική της «προσωπικής, ατυχούς, μεμονωμένης περίπτωσης».
Η Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης προχωρά στο πρώτο, ελάχιστο και αυτονόητο βήμα και δημοσιοποιεί κι αυτή με τη σειρά της την ιστορία της πηγής, κάνοντας την Τετάρτη 21/12 αλληλέγγυο μαγείρεμα στον χώρο που την φιλοξενεί, στο Αυτόνομο Στέκι, Ζ. Πηγής 95-97 και Ισαύρων (μαγειρεύουμε στις 14.30, τρώμε λίγο μετά τις 17.00). Τα έσοδα θα σταλούν στους δικούς της ανθρώπους συνεχίζοντας την προσπάθεια των συλλογικοτήτων που ως τώρα στάθηκαν αλληλέγγυες στο πλάι του μωρού και με την πεποίθηση ότι θ’ ακολουθήσουν πολλές ακόμα… Τα τραπέζια μας θα στρωθούν με περηφάνια, αξιοπρέπεια, οργή και διεκδικητικότητα, μακριά από τις μιντιακές, φιλανθρωπικού τύπου απενοχοποιήσεις που σούρνονται κατά το έθιμο και την μόδα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες από παντός είδους ευεργέτες, «πρέσβειρες καλής θελήσεως» και «ευαισθητοποιημένους» πολίτες. Ο νοών νοείτω…

Η Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης

Κάλεσμα – Ψήφισμα

46η ΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Προς την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό

Συνάδελφοι

Οι απεργοί χαλυβουργοί χαιρετίζουμε όλους όσους πάλεψαν για την επιτυχία της 24ωρης απεργίας που νέκρωσε όλο το Θριάσιο.

Σφίγγουμε το χέρι στους εκατοντάδες εργάτες που έσπασαν το φόβο, απέργησαν για πρώτη φορά.

Σφίγγουμε το χέρι στους συνάδελφους που αγωνίζονται για να μην περάσουν οι απολύσεις στο χώρο τους, η εκ περιτροπής εργασία, οι μειώσεις μισθών και η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους.

Εδώ στο Θριάσιο, που χτυπά η καρδιά των βιομηχανικών εργατών, στείλαμε μήνυμα στους ιδιοκτήτες και τη μαύρη κυβέρνησή τους: Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, δεν θα γίνουμε δούλοι στα εργοστάσια για τα κέρδη σας! Ο Μάνεσης και οι υπόλοιποι βιομήχανοι πήραν το μήνυμα.

Οι χαλυβουργοί δεν είμαστε μόνοι στον αγώνα! Δεν έχουν μόνο μία φωτιά να σβήσουν!

Έχουμε μαζί μας όλη την εργατική τάξη τους εργαζόμενους που καταλαβαίνουν ότι είναι αγώνας που τους αφορά.

Αν κάνουμε πίσω, ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες για να μη μείνει τίποτα όρθιο. Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλο το εργατικό κίνημα!

Η στήριξη στους χαλυβουργούς δυναμώνει. Τόσες μέρες, ο λαός μας που υποφέρει στέκεται με πείσμα στο πλευρό μας. Παίρνει δύναμη από τον αγώνα μας και μας δίνει δύναμη μεγαλύτερη. Πίσω δεν κάνουμε! Έρχονται απολυμένοι εργάτες και μας ενισχύουν από την πενιχρή αποζημίωσή τους! Φτωχός λαός δίνει από το υστέρημά του, αλλά πιο πολύ μας δίνει την ψυχή του όταν μας λέει: ΚΡΑΤΑΤΕ!

Στην πύλη της Χαλυβουργίας συγκρούονται δύο κόσμοι:

Από τη μια οι βιομήχανοι με τους ανθρώπους τους, την κυβέρνησή τους, που θέλουν να μας βάλουν μέσα στα εργοστάσια με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα. Από την άλλη οι εργάτες που παλεύουμε για τη ζωή και το ψωμί των παιδιών μας και στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν είμαστε μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είναι όλοι οι εργαζόμενοι. Η επίθεση σε όλους τους χώρους δουλειάς μεγαλώνει.

Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Όλοι οι εργασιακοί χώροι να γίνουν χαλυβουργίες οργάνωσης και αγώνα! Η φωτιά που άναψε εδώ να ανάψει σε όλα τα εργοστάσια!

Είμαστε πιο πολλοί, πιο δυνατοί, πιο ενωμένοι, πιο έμπειροι! Μάθαμε να ξεχωρίζουμε φίλους και εχθρούς.

Κάνουμε στην άκρη τους ανθρώπους των βιομηχάνων που απειλούν, συκοφαντούν τον αγώνα μας, προσπαθούν να σπάσουν την ενότητά μας, μας συμβουλεύουν να υποταχθούμε! Περιφρουρούμε τον αγώνα μας. Οι βιομήχανοι και η κυβέρνησή τους δεν διστάζουν απέναντι σε τίποτα, τους ξέρουμε καλά!

Συμμετέχουμε με αποστολή αντιπροσωπείας στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο Βόλο την Παρασκευή 16/12/2011.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε Παναττικό Συλλαλητήριο Στήριξης του αγώνα μας το Σάββατο 17/12/2011 και ώρα 11 π.μ. στην Ομόνοια.

Καλούμε όλα τα εργατικά κέντρα της Αττικής (Αθήνας, Πειραιά, Θριασίου, Λαυρίου, Μεγάρων) να κηρύξουν 24ωρη απεργία.

Η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι μόνο θέμα αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη!

Όλοι στον αγώνα, η νίκη θα είναι δύσκολη μα θα είναι δική μας!

Η Γενική Συνέλευση των απεργών χαλυβουργών.

Ασπρόπυργος 15/12/2011